Reizen in tijden van instant delivery

Een pleidooi voor slow travel en moeilijke dingen doen

Oorspronkelijk gepubliceerd op LinkedIn — 2019

Wij zijn opgegroeid in rijke tijden. We hebben toegang tot alles wat we willen, instantly. Een nieuwe laptop? Één druk op de knop, morgen wordt ie bezorgd. Geen zin om te fietsen? Binnen 2 minuten staat er een Uber voor je klaar. Iemand is jarig? Duimpje omhoog, hit like, en je hebt je bijdrage gedaan. Zin in een date? Swipe vanaf je luie stoel, veilig als het scrollen door een Ikea catalogus.

Dankzij techbedrijven die er alles aan gedaan hebben om onze ervaring te optimaliseren en te voldoen aan de wens van de user: instant delivery, instant gratification.

Ons dagelijks leven is easy en snel. Dankzij techbedrijven die er alles aan gedaan hebben om onze gebruikservaring te optimaliseren en te voldoen aan de wens van de user: instant delivery, instant gratification.

Reizen

Met reizen is het net zo. Je kunt via je telefoon een vliegticket boeken voor bijna niks. Via Tripadvisor zoek je de beste hidden local gems en boek je een yoga retreat in een regenwoud. We doen dit allemaal omdat we op zoek zijn naar diepgaande ervaringen. Trots zetten we weer een nieuwe Lonely Planet in onze goedgevulde boekenkast, uitpuilend van de bijzondere ervaringen.

Diepgaande ervaringen zijn dus, in zekere zin, shoppable geworden. Dit viel mij op toen ik met een groep internationale ondernemers in een bar zat. We hadden elkaar pas net ontmoet. Ja sure, dit is een bubble van hoog-opgeleide mensen met het juiste paspoort. Mensen wier ouders en leraren altijd gezegd hebben: “De wereld ligt aan je voeten.” De gesprekken gingen over stilte-retraites in Nepal, brommer rijden in Bali en de Pablo Escobar tour in Colombia. Het was een leuk gesprek, een halfuur volgestopt met highlights en epische momenten, elkaar versterkend door herkenning en gelijkenissen.Van mensen met verschillende nationaliteiten die elkaar zojuist ontmoet hadden.

Bijzondere ervaringen zijn dus, in zekere zin, shoppable geworden

Toch voelde het raar. Kun je bijzondere ervaringen opstapelen? Is er een maximum? Hoeveel extreme reisverhalen kan een mens aan, voordat het ruis wordt? Als de huisgemaakte Tiramisu in een all-you-can-eat-restaurant. Je weet dat het fantastisch is, waardevol is, maar je zit gewoon vol. Een soort ervaring-overload die leidt tot inflatie. Omdat alles zo bijzonder en exotisch is, wordt het bij elkaar opgeteld eigenlijk minder waard.

Stel dat het zo is dat diepgaande reis-ervaringen shoppable zijn geworden… Dat vliegen naar een tropisch eiland, een auto huren en die ene vulkaan beklimmen net zo makkelijk is geworden als het bestellen van een laptop, het liken van iemands post.

Dan hebben we het wel écht heel makkelijk gekregen. En dan is het de vraag of we de diepgang die we zoeken, wel gaan vinden. Want échte diepgang, écht oprechte life changing ervaringen, vinden vaak pas plaats nadat we geleden hebben. Nadat we iets moeilijks doen. Pijn ervaren. Ergens jarenlang voor sparen. Dagenlang lopen in de regen om onze eindbestemming te halen. Blaren, natte kleren, tegenwind.

Hoe blij je dan kan zijn met een eenvoudige hut, een open haard en een lieve herbergier die koffie voor je maakt.

Misschien is dat een saai verhaal vergeleken met een full moon party in Thailand. Wellicht. Maar die blaren herinneren je eraan dat je ervoor gewerkt hebt. Dat je iets moeilijks hebt gedaan. Dat je je alive voelt door die obstakels.

Hardship, ergens moeite voor moeten doen, maakt dat we ons levend voelen. Het lijkt soms zo ver weg, zittend op onze bureaustoelen in geklimatiseerde kantoren met overdekte parkeergarages, tikkend op onze computers. Ik denk soms met een soort maffe weemoed of jaloezie aan de periode na de oorlog. Wederopbouw. De schouders eronder met z’n allen.

Stapelen van ervaringen

Maar nu staan we allemaal aan de top van de Mazlow en hebben we het makkelijk. Te makkelijk. En daardoor ‘missen’ we iets en slaan we door in het zoeken naar diepgaande ervaringen. Stacking them like books on a shelve.

Ons leven is te makkelijk geworden en we missen een strijd.

Maar er is goed nieuws. Nou ja, of het goed nieuws is weet ik niet maar het is in ieder geval belangrijk.

We hebben wel degelijk een strijd te voeren.

We vergeten dat we een strijd hebben. Een heel belangrijke strijd. Het gekke is: deze battle is niet individueel. Onze battles zijn niet het kunnen voeden van onze kinderen. Niet het jarenlang sparen voor een telefoon. Of onze familie voorzien van eindelijk een keer vlees met het kerstdiner. Wij hoeven niet te vechten tegen tyrannie, buitenlandse invasies of hongersnoden. Wij werken niet om te overleven maar voor zelf-actualisatie.

Wij zijn de lucky few die het makkelijk hebben. Maar we hebben wel degelijk battles te voeren. Het verschil is: Deze zijn collectief. Dit zijn de grote uitdagingen van de 21e eeuw. Daarin is iedere strijder nodig. Ook jij.

Een groot gedeelte van de mensen die eigenlijk alles hebben wat hun hartje begeert in Nederland voelt zich niet fulfilled. Kijk het aantal burnouts. Kijk hoe coaches als paddenstoelen uit de grond schieten. We hebben alles, maar voelen toch een leegte. Misschien is dit omdat we spiritualiteit missen. Misschien omdat we de verbinding met de natuur zijn kwijtgeraakt.

Ik denk dat het komt omdat we de strijd missen. Diep van binnen willen we allemaal ergens voor vechten. Dingen doen die moeilijk, fysiek zwaar en uitdagend zijn. Iets wederopbouwen.

We hebben alles maar voelen een leegte. Misschien missen we spiritualiteit of verbinding met de natuur. Ik denk dat we dit missen: de urgentie van een strijd.

Deze drang is moeilijk te rijmen met de wereld van instant access, instant gratification en het shoppen van ‘diepgaande ervaringen’.

Alle lucky few, bewoners van de bovenste trede op de piramide: wat nu als we stoppen met het shoppen van diepgaande ervaringen? Als we starten met het accepteren dat er een strijd is. Dat we ergens voor gaan vechten. Dat we dingen moeilijker voor onszelf gaan maken, ten dienste van deze collectieve strijd. Dat we onderdeel zijn van een groep mensen die zich verzet tegen grote problemen van onze tijd. Be it discriminatie, ziekte, vervuiling of verspilling. Pick your battle.

Je onderdeel voelen van een strijd geeft diepgang en neemt twijfels weg. Het is een de tegenhanger van de boodschap: de wereld ligt aan je voeten en je kunt alles doen wat je wilt. Sommigen zeggen dat die goedbedoelde boodschap ons geleid tot hyper individualisme, entitlement en stress door teveel opties. Ik ben het daar niet mee oneens. Wat nou als we kiezen voor een life of service, of stride, in plaats van een life of self-actualization? Dat is misschien precies hetgeen de top van de piramide behoefte aan heeft.

Je onderdeel voelen van een strijd geeft diepgang en neemt twijfels weg.

— —

PS: Ik heb in het verleden ook snelle verre reizen gemaakt en ook ik had de drang de wereld te ontdekken. Ik jaagde extreme ervaringen op tropische bestemmingen na en dit was absoluut fun. Maar het voelde niet als een bijdrage. Pas de laatste jaren ben ik hierover gaan nadenken en ik ben enorm dankbaar voor diegenen die mij geïnspireerd hebben. Ik voel me nu onderdeel van een strijd en dat geeft mega veel energie, in werk en in reizen.

We voelen dat er dingen moeten veranderen in de wereld. Voor mij is dat luchtvervuiling en earth overshoot. Ik ben nu met de trein naar Portugal en ga met de trein weer terug. Ja dat is duur. Ja dat was niet eenvoudig om te boeken. Ja dat kost veel tijd. Mijn cursus in Lissabon was 5 dagen, en ik heb er minstens zo lang over gedaan om erheen te reizen. Toch voelt dit niet als verspilling, maar juist als een barrière om te overwinnen waardoor de tijd in Lissabon meer diepgang kreeg.

#sustainabletravel #slowtravel #purposeeconomy